Het besluit dag 1

Vandaag heb ik besloten dat ik nu al te lang aan vrienden, familieleden en kennissen kenbaar maak dat ik ongelukkig ben in de relatie. Het wordt tijd om knopen door te hakken. Reeds lang is het gevoel dat het nog wel goed zou kunnen komen tussen ons er niet meer. Ik heb al duidelijk afstand genomen.

Nu nog een beslissing. Die heb ik vandaag dus ook genomen. Ik beëindig de relatie en dat doe ik na de week verlof die we samen nog op de planning hebben staan. In die week komen zijn zus en schoonbroer met hun kindje hier vakantie vieren. Dat wil ik niemand afnemen en ik heb er zelf ook naar uitgekeken. Wellicht met een dubbel gevoel..maar toch.

Bij die beslissing en het schrijven van een brief aan hem, kwam verdriet kijken.

Verdiet omdat je de persoon niet wil kwetsen

                       je beseft dat een einde ook echt finaal is

                       je bang bent voor wat komen gaat

                       je het toch als een falen beschouwt van wat mooi leek te gaan worden;

samen het huis steeds knapper maken, leuk inrichten, meer en meer gaan genieten ervan, misschien ooit een zelfstandig beroep erin uitoefenen, een knutselplek, een leuke veranda, wie weet een sauna..., uitbreiden van de moestuin.... ga zo maar door.

Het is alsof je vanalle fases moet doorlopen.

Eerst de opluchting van een beslissing.

Dan toch weer het verdriet.

Dan toch weer twijfel omdat je dan denkt misschien gewoon  nooit tevreden te zijn, ondanks alles wat je hebt, ga ik dan ooit vinden wat ik echt wil ga zo maar door.