Onze nieuwe blog is vandaag van start gegaan. Houdt focus hierop en wij zullen proberen je geïnformeerd te houden. Je kunt nieuwe berichten plaatsen op deze blog via de RSS feed.

Vandaag heb ik besloten dat ik nu al te lang aan vrienden, familieleden en kennissen kenbaar maak dat ik ongelukkig ben in de relatie. Het wordt tijd om knopen door te hakken. Reeds lang is het gevoel dat het nog wel goed zou kunnen komen tussen ons er niet meer. Ik heb al duidelijk afstand genomen.

Nu nog een beslissing. Die heb ik vandaag dus ook genomen. Ik beëindig de relatie en dat doe ik na de week verlof die we samen nog op de planning hebben staan. In die week komen zijn zus en schoonbroer met hun kindje hier vakantie vieren. Dat wil ik niemand afnemen en ik heb er zelf ook naar uitgekeken. Wellicht met een dubbel gevoel..maar toch.

Bij die beslissing en het schrijven van een brief aan hem, kwam verdriet kijken.

Verdiet omdat je de persoon niet wil kwetsen

                       je beseft dat een einde ook echt finaal is

                       je bang bent voor wat komen gaat

                       je het toch als een falen beschouwt van wat mooi leek te gaan worden;

samen het huis steeds knapper maken, leuk inrichten, meer en meer gaan genieten ervan, misschien ooit een zelfstandig beroep erin uitoefenen, een knutselplek, een leuke veranda, wie weet een sauna..., uitbreiden van de moestuin.... ga zo maar door.

Het is alsof je vanalle fases moet doorlopen.

Eerst de opluchting van een beslissing.

Dan toch weer het verdriet.

Dan toch weer twijfel omdat je dan denkt misschien gewoon  nooit tevreden te zijn, ondanks alles wat je hebt, ga ik dan ooit vinden wat ik echt wil ga zo maar door.

Nu we een kleine week verder zijn;

Relatie;

* heb ik wel een eerlijk gesprek gehad over hoe ik me voel, met mijn partner.

Het viel me al te binnen dat het allemaal wel kan wezen dat ik in mezelf conclusies lig te trekken maar dat het eigenlijk niet eerlijk is om niet meer in open communicatie te gaan met hem en gewoon het 'einde af te wachten'.

Mijn verstand zegt immers dat er nog kansen zijn op een toekomst samen.

*weet hij dus van mijn twijfels en mijn voornemen om het gedaan te maken wanneer deze twijfels niet weg lijken te gaan, ondanks de 'nieuwe poging'

* we zijn gaan uit eten, we communiceren al iets meer, hebben al wat meer aandacht voor elkaar

Werk

* ik baken mijn grenzen meer af; zo neem ik nu resoluut mijn uur middagpauze, ga ik meestal buiten tijdens die pauze, wat tijd voor mezelf nemen

* doordat ik de tijd neem om te eten of eten te gaan kopen onder de middagpauze eet ik ook wat gezonder; slaatjes, fruit, groenten..

* ik jaag me niet meer op in zaken die blijven liggen. Als er te weining mankracht is en het werk blijft daardoor liggen, ligt dat probleem buiten mezelf en hoef ik het niet op te lossen...

Overig

* ik sta ook vroeger op waardoor ik geen thuiswerk meer doe 's avonds maar gewoon gedurende de werkuren

* ik let op mijn kledij; ik wil er leuk uitzien

* ik verwen mezelf met een lekker bad, een leuk magazine etc

Nu ik het zo lees, ben ik best tevreden.

Ik zit mezelf maar onder druk te zetten;

- neem snel een beslissing over de relatie; beëindig ze!!!

- vind de droomjob....

Laat ons zeggen dat ik wat meer tijd neem maar zeker niet stil zit, want;

° ik breng verbeteringen aan in mijn werk waardoor ik energieker ben

° ik ga gezonder eten waardoor ik ook energieker ben

° ik ben in open gesprek gegaan en geef nu ook meteen aan wat me stoort binnen de relatie

--> we lijken heel stil naar elkaar toe te groeien, al heb ik daar dus nog twijfels over.

In ieder geval voelt het wel goed, het voelt minder achterbaks. Al vind ik het wel spijtig dat ik dan toch ongewild voor druk op mijn partner of zorgen aan zijn hoofd zorg.

ik merk dat hij onzeker is geworden en hij verwoordt heel vaak dat hij van me houdt, wat ik nu niet helemaal ten volle kan beantwoorden....